‘Bestaansonzekerheid is een vruchtbaar begrip om te zorgen voor een betere verzorgingsstaat. Maar het begrip is aan inflatie onderhevig; niet iedereen is bestaansonzeker’, vertelt Monique Kremer (UvA). ‘Mensen die er het meest mee te maken hebben zijn de kortgeschoolden. Zij kampen met hoge woonlasten, gezondheidsklachten, schulden, armoede. Mensen komen vooral in de knel bij ingrijpende levensgebeurtenissen, bijvoorbeeld als ze alleenstaand moeder worden of chronisch ziek en ouder worden’.
Mensen met een onzeker bestaan krijgen niet altijd de steun die ze nodig hebben. De tijdelijkheid en onberekenbaarheid van hulp zorgt ervoor dat het mensen geen zekerheid biedt, maar juist bijdraagt aan hun onzeker bestaan. Op die manier is de verzorgingsstaat zelf een extra stressfactor geworden. ‘Om de weg naar hulp en erkenning te kunnen vinden heb je veel kennis en vaardigheden nodig en moet je bovendien de juiste houding etaleren. Mensen zouden niet zo veel van dit instantiekapitaal nodig moeten hebben om te kunnen dealen met instanties’ aldus Kremer.
Op de hoogte blijven? Ontvang onze nieuwsbrief!
